Η αφήγηση και τα είδη
της σύνταξης
Η αφήγηση


Μιλώντας για το ρήμα,  παρομοιάσαμε την πρόταση με αφήγηση, με μια μικρή ιστορία. Ίσως σκεφτήκατε ότι καταφύγαμε σ’ αυτή την παρομοίωση για καθαρά διδακτικούς σκοπούς.

Αυτή η προσέγγιση μπορεί να βοηθήσει περισσότερο στην κατανόηση της λειτουργίας των φράσεων μέσα στην πρόταση. Αυτή είναι η μία όψη --και ίσως όχι η πιο σημαντική. Υπάρχει όμως και μια άλλη.

Η αφήγηση --είτε ως παραμύθι είτε ως μυθιστόρημα είτε ως διαδοχική παρουσίαση επίκαιρων γεγονότων-- είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας: Όπως η αναπνοή και η κυκλοφορία του αίματος.
"Χίλιες Ώρες Μέχρι το Ξημέρωμα", Bob Byerley, λιθογραφία, 1999
Χίλιες ώρες μέχρι το ξημέρωμα, Bob Byerley, λιθογραφία, 1999
 

Οι ιστορίες της ζωής μας




Οργανώνουμε στη σκέψη μας τα γεγονότα με τη μορφή μικρών ιστοριών.

Όταν μιλάμε για τα παιδικά μας χρόνια, αφηγούμαστε μια ιστορία της οποίας είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές. Όταν παρουσιάζουμε στους φίλους μας ένα περιστατικό στο οποίο συμμετείχαμε, το αφηγούμαστε.

Και όταν αφηγείται κάποιος άλλος το ίδιο περιστατικό στη δική του συντροφιά, μας δίνει ένα ρόλο· μας κάνει μέρος της ιστορίας του.

Παρουσιάζουμε τις εμπειρίες μας με μορφή αφήγησης·  όχι μόνο για να μας καταλάβουν οι άλλοι, αλλά και για να καταλάβουμε εμείς τη σχέση μας με τον κόσμο. Έτσι, διαμορφώνουμε τη δική μας προσωπική ιστορία: τους προσωπικούς μας μύθους· την αυτοβιογραφία μας.
Ως ένα βαθμό λοιπόν, οι αφηγήσεις μας, επειδή βασίζονται στη μνήμη (δηλαδή στον τρόπο με τον οποίο μετουσιώνουμε τα γεγονότα σε προσωπική εμπειρία), δεν αποδίδουν τόσο τα "ίδια" τα γεγονότα, όσο την ερμηνεία που δίνουμε εμείς σ’ αυτά.

Η παρουσία μας στον κόσμο και η ιστορία τού καθενός από εμάς δεν είναι μια καταγραφή και μια πιστή αναπαραγωγή των γεγονότων που είδαμε ή ακούσαμε
--όπως συμβαίνει μ’ ένα μαγνητόφωνο ή μια βιντεοκάμερα.

Είναι η ιστορία των βιωμάτων που εσωτερικεύσαμε συμμετέχοντας στα γεγονότα, και των ερμηνειών που δώσαμε σ’ αυτά.

Τα μέρη του λόγου είναι οι λέξεις της ζωής μας, που λειτουργούν μόνο όταν βρεθούν στο φυσικό τους περιβάλλον: τις προτάσεις.

Και οι προτάσεις; Αυτές είναι το υλικό πάνω στο οποίο αποτυπώνουμε τις εμπειρίες μας: τις μικρές και τις μεγάλες ιστορίες της ζωής μας 
Στην εικόνα βλέπετε τον πασίγνωστο άγγλο σκηνοθέτη σερ Άλφρεντ Χίτσκοκ (sir Alfred Hitchcock: 1899-1980). Με τους αντίχειρες κάθετους προς τις παλάμες, σχηματίζει ένα υποτυπώδες παραλληλόγραμμο (ένα "κάδρο", όπως λέγεται στην κινηματογραφική γλώσσα), προσπαθώντας να δει πώς θα φαινόταν στους θεατές η σκηνή που έχει στον νου του.

Η σκηνή μπορεί να παρουσιάζει ένα τοπίο, ένα πρόσωπο, ή μια δραστηριότητα. Ανεξάρτητα, πάντως, από το περιεχόμενό της, ο σκηνοθέτης είναι αυτός που επιλέγει τη διάταξη και τη θέση των προσώπων σε κάθε σκηνή, τις κινήσεις της κάμερας, και τις γωνίες λήψης.

Αυτό σημαίνει ότι ο σκηνοθέτης επιλέγει τον τρόπο με τον οποίο θα "στήσει" (θα οργανώσει) τις σκηνές για να μας αφηγηθεί την ιστορία που θα παρακολουθήσουμε στην οθόνη του κινηματογράφου.

Η σύνταξη ως σκηνοθεσία

Άλφρεντ Χίτσκοκ

Τα είδη της σύνταξης




Κάτι ανάλογο με τη σκηνοθεσία συμβαίνει και όταν γράφετε: Αν σκεφτείτε ότι οι ονοματικές φράσεις εκφράζουν οντότητες (πρόσωπα, πράγματα, ιδέες) που μετέχουν στη δραστηριότητα, στην κατάσταση, ή στη σχέση που συμβολίζει το ρήμα, θα διαπιστώσετε ότι δεν διαφέρετε και πολύ από έναν σκηνοθέτη.

Εσείς και μόνον εσείς επιλέγετε τον τρόπο με τον οποίο θα οργανώσετε την πρόταση, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο θα αφηγηθείτε μια ιστορία:
1. Σε τι θα αναφέρεται το ρήμα; Σε δραστηριότητα, σε κατάσταση, ή σε σχέση;
2. Ποιος θα είναι ο ρόλος των οντοτήτων που μετέχουν;
3. Ποια θα είναι η θέση τους στην πρόταση;

Αυτό που στην κινηματογραφική γλώσσα ονομάζεται "στήσιμο της σκηνής", στον γραπτό λόγο το λέμε σύνταξη.
Γι’ αυτό, η συμφωνία του ρήματος με το υποκείμενο δεν είναι τυχαία. Το υποκείμενο συμβολίζει την οντότητα που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη δραστηριότητα, την κατάσταση, ή τη σχέση που εκφράζει το ρήμα. Επομένως, το στήσιμο της σκηνής, δηλαδή η σύνταξη, οργανώνεται με βάση το υποκείμενο και το είδος της δραστηριότητας στην οποία μετέχει.
1. Αν το υποκείμενο αποτελεί αφετηρία της δραστηριότητας, τότε το ρήμα βρίσκεται σε ενεργητική διάθεση. Η σύνταξη ονομάζεται ενεργητική (διάγραμμα1).
Ενεργητική σύνταξη
Διάγραμμα 1
2. Αν το υποκείμενο αποτελεί δέκτη-κατάληξη της δραστηριότητας ενός άλλου δράστη, το ρήμα βρίσκεται σε παθητική διάθεση. Η σύνταξη ονομάζεται παθητική (διάγραμμα 2).
Παθητική σύνταξη
Διάγραμμα 2
3. Αν το ρήμα περιγράφει καιρικά-μετεωρολογικά φαινόμενα, τα οποία --όπως γνωρίζετε-- δεν εξαρτώνται από τη θέλησή μας (από τη θέληση ενός δράστη-υποκειμένου), το ρήμα είναι απρόσωπο. Η σύνταξη ονομάζεται απρόσωπη (διάγραμμα 3).
4. Μπορούμε όμως να... απαλλάξουμε τον δράστη-υποκείμενο από την ευθύνη της πράξης του και να την αποδώσουμε στο αντικείμενο που την υπέστη:

• Το τζάμι έσπασε. [Το τζάμι κάποιος το έσπασε]]

Σε άλλες περιπτώσεις ίσως χρειαστεί να αναδείξουμε ένα αντικείμενο και τη δραστηριότητα που συνδέεται μ' αυτό. Ταυτόχρονα υποβαθμίΖουμε τον ρόλο που έπαιξε το υποκείμενο-δράστης (διάγραμμα 4):

Το νερό έβρασε. [Το νερό κάποιος το έβρασε]
Απρόσωπη σύνταξη
Διάγραμμα 3
Διάγραμμα 4
5. Αν θέλουμε να αποδώσουμε στο υποκείμενο μια ιδιότητα (έναν χαρακτηρισμό), θα χρησιμοποιήσουμε συνδετικό ρήμα. Η σύνταξη αυτή ονομάζεται συνδετική (διάγραμμα 5).

Οι αναγνώστες αυτής της σελίδας είναι ευφυείς.
Διάγραμμα 5
M
M